ヤナ・スクラさんのインスタグラム写真 - (ヤナ・スクラInstagram)「Opgroeien op een zeilschool betekent van april tot oktober: thuis zijn. En eigenlijk heb ik tot mijn 16e maar één soort zomervakantieherinnering: Water klotsend tegen polyester. Met ruwe handen eindeloos 8-knopen en paalsteken leggen. Naar de ophaalbrug sjokken als iemand vanaf een boot “lang-kort-lang” op een vals toetertje blies. Hozen! Kinderen in piepende regenpakken. Staren naar draaiende windvaantjes. In de boom voor mijn huis klimmen en over het meer uitkijken. De geur van een soldeerboutje in een stuk synthetisch touw. Een grote pan eten en minimaal twintig instructeurs aan tafel. Mijn moeder die te hard lacht, mijn vader die onbewogen een verhaal vertelt. Mijn broertje en zusje altijd in een zwemvest. Tot eind september, daarna ging de deur dicht en werd alles stil. En al voelde ik, dat als ik iets met muziek wilde doen, ik daar zo snel mogelijk weg moest. Toch kijk ik terug op een bijzondere tijd en ben ik dankbaar dat ik weet hoe het is om over het water te scheren op windkracht en dat ik van mijn vader de eerste steen mocht leggen van ons grootse en veel te kleine huis. Sinds een paar dagen is het huis niet meer van ons en als ik op het afscheidsfeestje mijn kind en het kind van mijn zusje rond zie springen op deze plek, zou ik willen dat we daar als één grote familie voor eeuwig hadden kunnen blijven. Ook om daar elk jaar een groot muziekfestival te organiseren: Het Brugfeest… Maar het liep anders en ‘voor eeuwig’ kan sowieso niet. Maar als ik langs een haven loop en het geluid van stagen tegen aluminium masten hoor klingelen en ik ruik de geur van smeerolie uit schimmelige kajuiten, dan zal ik altijd even op m’n lip bijten en Rowwen Hèze quoten (waarom ook niet): Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad. Voor pappa, mamma, sophie, willem en alle instructeurs van de Eerste Huizer Zeilschool.」10月2日 16時17分